صفحه اصلی

خوبی سفر اینه که آدم‌بین راه، از یه شهر تا شهر دیگه، آسمون رو می‌بینه بیابان را می‌بینه، زمین خدا را می‌بینه و می‌فهمه که خودش و خونه‌ش و آدمای اطرافش و در نهایت

الان که میخوام خاطرات سفرم رو شروع کنم توی قطارم و با سرعت زیاد دارم سمت جنوب میرم.وقتی شب از نیمه میگذره قطار انگار خیلی سرعتش بیشتر میشه. شایدم چون ما میخوابیم و ثابت

آدمی فرزند حرکت است، فرزند تلاش و پویایی است. انسان این جهانی، سکونی در وجود خود ندارد.او از لحظه‌ی ورود به جهان، در حرکت است. هیچ زمانی در یک نقطه‌ی ثابت نمی ماند و

از این پس با سلسله جستارهای آئین مهربانی در خدمت شمذ هستم. امیدوارم با نظرات خودتون مرا در بهتر کردن این سلسله گفتار یاری کنید. یک سئوال: آیا مهربانی صفتی موروثی و ذاتی است؟یعنی

وقتی درباره‌ی واقعه‌ی کربلا و عاشورا می‌شنویم یک سئوال اساسی در ذهن ما مطرح می‌شود:چرا امام حسین ع با وجود تمام مصیبتهایی که بر خانواده و خودش وارد شد، اینهمه آرامش و صبر داشت؟چرا

کتابی که می‌تواند شما را با مطالعه آشتی دهد یک روز وقتی بعد از سالها که با قلم قهر کرده بودم، در یک دوره‌ی صدداستان شاهین کلانتری شرکت کردم، تغییری در دیدگاه خودم نسبت