آئین مهربانی

از این پس با سلسله جستارهای آئین مهربانی در خدمت شمذ هستم.

امیدوارم با نظرات خودتون مرا در بهتر کردن این سلسله گفتار یاری کنید.

یک سئوال:

آیا مهربانی صفتی موروثی و ذاتی است؟
یعنی اینکه آیا بعضی انسان‌ها در ذات خود، مهربان هستند و بعضی در ذات خشن و شقی‌القلب؟

بعضی انسانها مهربان به دنیا پا می‌گذارند و بعضی عصبانی و خشن به دنیا می‌آیند؟
نظر شما را نمی‌دانم ولی به نظر من:
مهربانی صفتی است که در ذات همه‌ی انسانها وجود دارد و اتفاقا به یک اندازه نیز هست چرا که ضامن بقای انسان است.
اگر مهربانی وجود نداشته باشد، هیچ پدر و مادری صاحب فرزند نمی‌شوند و فرزند خود را بزرگ نمی‌کنند.

بگذریم بعضی بچه‌دار نمی‌شوند اما همانها هم به کسی لطف و مهربانی دارند.
چرا بعضی اینهمه شقی‌القلب و بی‌رحم می‌شوند که در انتهای شقاوت حتی جان انسانی را می‌گیرند؟
مهربانی مثل هر صفت دیگری در انسان وجود دارد. مثل تمام صفات خدایی که خداوند همراه روح خود در وجود انسانها تابانده است تا انسان را مظهر و جلوه‌ای از وجود خود کند.
اما این صفت هم مثل خیلی از صفات دیگر، برای پرورش و ظهور، نیاز به بروز
و تمرین در بروز آن
و مداومت در تمرین بروز آن دارد.
وقتی دو انسان پدر و مادر می‌شوند در واقع این صفت خدایی را در وجودشان متبلور می‌کنند و تمرین بروز و ظهور آن را انجام می‌دهند.

وقتی یک انسان به انسانی دیگر لطف یا احسانی می‌کند حتی اگر در حد یک لبخند باشد، تمرین بروز و ظهور مهربانی می‌کند.

وقتی یک انسان حیوانی را تیمار می‌کند هم مهربانی می‌کند.
چیزی که جالب است اینستکه شقی‌ترین انسانها هم نمی‌توانند این صفت را در خودشان کاملا نابود کنند. آنها هم حداقل در حق خانواده‌ی خود یا حتی یک حیوان و یا یک دوست مهربانی می‌کنند.
مهربانی صفتی‌است که باید رها شود تا نمودار شود. و باید موانع پیش رویش را برداشت تا نور آن به همه بتابد.
گرمی مهربانی نه تنها باید شامل حال نزدیکان بشود بلکه باید شامل همه‌ی انسانها و همه‌ی موجودات شود.
مانند نمونه‌ی جامع و کامل مهربانی، پیامبر خدا محمد صلی‌الله علیه و آله.