آرامشی در قبرستان ( از سری مقالات در جستجوی آرامش)

کلاه پسرک تا توی چشمانش جلو کشیده شده بود و دگمه های کاپشنش تا انتهای گردن بسته بود. سالن گرم بود و من هر بار می خواستم بروم و دگمه های کاپشن او را باز کنم که عرق نکند.
کنار مادرش نشسته بود و هربار او را بغل می کرد. مادر پاندول وار تکان می خورد و حرف می زد. دماغش تیغه کشیده بود و پای چشمانش یک انگشت فرو می رفت. اشکی نداشت اما با صدای گرفته و خراش دار می گفت:
کاش فقط یه ذره به من بدی کرده بود. کاش یه حرف ناجور به من زده یود. خیلی خوب بود. ای کاش اینهمه خوب نبود. حالا من چیکار کنم؟ با نبودنش چیکار کنم؟
پسر دومش که پالتوی بلندی پوشیده بود و لبهایش از خشکی پوست انداخته بود مثل پروانه ای دور جمعیت می گشت تا راهی پیدا کند و برود پیش مادرش. دستی به سر مادر می کشید و چیزی زیر لب می گفت.
خانمی که کنار من ایستاده بود و مثل من از دوستان بود گفت: آخه این چه دنیاییه؟ این چه عدالتیه؟ آدم دلش ریش میشه؟ اینهمه زجر کشید؟ اینم زن و بچه ش…
گفتم: دنیا برای هرکسی نقشه ای داره. هرکسی یه مدلی‌. کی اینجا خوشه؟
دوست دیگر گفت: والا… هرکسی یه غمی داره. یه مشکلی داره. هیچکس خوشش نیست؟
اولی گفت: آخه این وضعیت خیلی سخته. دیگه آخرشه.
گفتم: درسته خیلی سخته و آخر سختیه ولی من خونواده ای رو میشناسم که با همین مدل سختی روبرو شدند و بعدش ساخته شدند و حالا چیزهایی رو دارن که خونواده ای که هنوز پدر بالای سرشونه ندارن.

ما برای مراسم خاکسپاری دوستی عزیز رفته بودیم باغ رضوان. دوستی که در چند سال اخیر درحال مبارزه سختی با بیماری سرطان بود.  گاهی بر بیماری غلبه می کرد و چراغهای امید را در دل خودش و خانواده و دوستانش روشن می کرد و گاه بر زمین می خورد. و این آخر، زمین خوردنش بلند شدن نداشت.
دل هر انسانی از دیدن این وقایع ریش ریش می شود اما روزها به حرکت خودشان ادامه می دهند. انسانها با هر شرایطی مجبور به ادامه ی زندگی هستند.
اما واقعیت این است که کیفیت ادامه ی زندگی در دست خود انسانهاست.
کیفیت زندگی و چگونگی آن در دست خود انسانهاست.
می توان افسرده شده. عصبانی شد. شاکی شد. فحش و ناسزا داد. گریه و بی قراری کرد. و زندگی تلخ و تحمل ناپذیری را ادامه داد.
و می توان به داشته ها نظر کرد. دست به زانو زد و‌با یک هی بلند شد. و یک زندگی جدید را شروع کرد. می توان امید را معماری کرد. دریچه های امید را پیدا کرد و به سمت آنها حرکت کرد.
اگر زندگی چیزهایی را از ما می گیرد، درقبال آن چیزهایی را هم به ما می دهد.
چیزهای گرفته شده تمام شده اند. سخت است نداشتن آنها، اما چاره ای نیست. مردن دست ما نیست وگرنه ما هم می مردیم. لاجرم باید زندگی کرد. باید با امید زندگی کرد.
آرامش در چنگ زدن به ریسمان خداست. در کمک طلبیدن از او که همه چیز در دست اوست.
بعد از فقدان مادرم، حضور در جلسات عزا واقعا برایم سخت و جانکاه است. این حضور باعث می شود تا چند روز بهم بریزم و به یاد همه ی لحظات آخر حضور مادرم باشم.
اما دیروز وقتی بالای سر مزار مادرم نشسته بودم، وقتی دیدم صدها انسان با صدها سرنوشت متفاوت، زیر خاک آرمیده اند، دیدم که این سفر کوتاه چقدر مرا از مقصد اصلی دور کرده است. چقدر مرا به خود سرگرم کرده در حدی که تصور کرده ام همه چیز همین جا در دنیاست. اما تمام آنهایی که آنجا زیر خاک آرمیده بودند، دلایل متقن و انکارناپذیری برای ناچیز یودن این زندگی بودند.
زندگی که بزودی تمام خواهد شد. تمام خواهد شد در حالیکه من، کلی غصه و حرص و خشم، برای چگونگی های آن خوردم.
یادم افتاد به توصیه ی نویسنده ای که می گفت گاهی به ستاره ها نگاه کنید و فکر کنید در یکی از این ستاره ها نشسته اید و به زمین نگاه می کنید. آنوقت خواهید دید که چقدر در این جهان، حقیر و‌کوچک هستید.
من در آن قبرستان در میان هزارها آدمی که رفته اند، در طول تاریخ، و در همه ی مکانها، دیدم که زندگی من چقدر کوتاه است و سفری است که بزودی به پایان خواهد رسید.
همین باعث شد تصمیم بگیرم که تغییر کنم و دیدگاهم را هم ترمیم کنم.
بیخود نیست که در روایات هم سفارش شده هربار، سری به قبرستان بزنید.
وقایعی که هر روز برای ما اتفاق می افتد کلاس درسی است که اگر دانش آموز سربه هوایی نباشیم درسهای خوبی از آن می گیریم‌.

بقیه ی مقالات در جستجوی ارامش را در همین سایت بخوانید:

لینک بعضی از این مقالات اینجاست:

ذهن‌آگاهی گامی به سمت آرامش

http://farzanehfoolady.ir/?p=1540

آرامش در آشوب

http://farzanehfoolady.ir/?p=1489

نوری برای آرامش

http://farzanehfoolady.ir/?cat=21